De achtergronden van het behalen van goud en zilver op het WK voor veteranen

Na terugkomst in Nederland waren de opmerkingen weer voorspelbaar: jullie blijven maar doorgaan, hoe is het mogelijk? Hoe lang gaan jullie
nog door? Wat goed van jullie, enz. enz. Wat nu onze drijfveer is, laat zich moeilijk raden.
De medailles zijn mooi en we zijn er natuurlijk trots op dat we weer op het podium stonden van het wereldkampioenschap voor veteranen
waarbij Marjan en ik allebei een gouden en zilveren medaille haalden in het dubbelspel en gemengddubbelspel.

Maar voor een aantal dagen achter elkaar het maximum uit je lichaam te halen om een prestatie te leveren betalen we wel een prijs. Pijntje hier, pijntje daar, en elke dag dat je een ronde doorkomt, komt er een pijntje bij. Daarbij opgeteld de ‘gezonde’ wedstrijdspanning, die ondanks meer dan 60 jaar actief badminton bedrijven er toch is, blijven we ons afvragen: Waarom doen we dit eigenlijk? Waarschijnlijk passen de volgende woorden het beste: VERSLAVING en UITDAGING!

De vraag die we onszelf elke keer weer stellen als er een WK of EK voor veteranen aankomt: gaan we meedoen? Afhankelijk van de plaats en land waar het toernooi zal plaatsvinden besluiten we om wel of niet mee te doen. Dit jaar werd er in Huelva gespeeld, een plaats ongeveer 90km ten zuiden van Sevilla, Spanje. Voor ons wellicht dé kans om nog even van een lekker temperatuurtje en zonnetje te genieten, dus de balans viel positief uit. Dan begint het feest, trainen! Nou ja trainen, voor ons betekent het vooral zorgen dat we fysiek fit aan de start verschijnen, en dat doen we dan door 3X in de week te spelen. Het goede gevoel na afloop dat we onze conditie op peil houden is onbeschrijflijk. Dit jaar speelde Marjan weer met haar vaste partner Christine Black uit Schotland, die we nog kennen uit de periode dat we topsport bedreven. Samen speelden we het gemengddubbelspel en deze keer speelde ik dubbel met Peter Emptage, een Engelsman die alle veteranen toernooien inmiddels wel meegemaakt heeft. We speelden in de leeftijdscategorie 65-70 jaar. En we kunnen nog even verder,
als het lichaam blijft meewerken. Er zijn nl nog 2 categorieën boven deze: 70-75 en 75-100 jarigen…. Alhoewel het een heus wereldkampioenschap betreft met meer dan 1200 deelnemers uit heel veel landen uit de hele wereld, speelden wij in het gemengddubbelspel uitsluitend tegen een volledige brigade uit Engeland. De halve finale kostte de nodige moeite. Het spel in de finale waren we niet tevreden over, maar wel blij dat we het zonder fysieke mankementen uitgespeeld hadden. We kregen zilver omgehangen voor de moeite! In het damesdubbelspel hadden Marjan en Christine helemaal niets te duchten, althans dat dachten we. In de finale kregen ze echter felle tegenstand te duchten van twee Engelsen, maar de ervaring van Marjan en Christina gaf de doorslag: Goud! In het
mannendubbelspel kregen Peter en ik wel het gevoel dat we deelnamen aan het wereldkampioenschap. We speelden tegen Indiërs, Indonesiërs, een koppel uit Maleisië en in de finale speelden we tegen een Deen en een Oostenrijker. We moesten het slim spelen omdat onze tegenstanders heel goed in verdedigen waren, dus geduld was een schone zaak. We werden beloond met goud.

Het volgende toernooi in 2022 is gepland in Ljubljana, Slovenië, als Covid-19 tenminste geen roet in het eten gooit. Het nadenken over deelname is begonnen.

Rob Ridder