Brian Wassink reisde begin deze maand met het nationale team naar Denemarken voor de Thomas Cup (WK). In deze blog vertelt hij over zijn ervaring. 

Na eindelijk een jaar gewacht te hebben (door Covid-19 en alle lockdowns verder) mocht ik eindelijk afreizen met het herenteam van de nationale badmintonselectie naar Denemarken. Aangezien wij daar in een bubbel moesten, vertrokken wij woensdagochtend 6 oktober al naar Aarhus (Denemarken). De poules waren al een tijdje bekend en wij zaten in een poule samen met China, India en Tahiti. Op voorhand dus een hele zware loting, maar eigenlijk was elke poule heel zwaar geweest. Wij waren het jongste team (gemiddeld net 21 jaar), dat aanwezig was in Denemarken. Er waren 4 rookies mee en dit betekent ontgroening. Woensdagavond werden de haren in verschillende modellen geschoren en bij mij werd mijn haar roze geverfd. Al snel werd dit opgepikt door BWF TV en stonden de rookies voor de camera. De avond voor de 1ste wedstrijd gaat het haar er helemaal af. De aankomende dagen stond in teken van voorbereiden voor zondag. Dat betekende één keer per dag baantraining, zowel in de trainingshal als in de main hal. Daarnaast beschikte het hotel nog over een gym. Helaas paste daar net aan een paar mensen in, dus dat was even plannen om zo niet te veel met andere mensen in contact te komen.
 

Zondagavond 10 oktober, mochten wij onze eerste wedstrijd tegen India spelen. Dit toernooi was voor ons vooral bedoeld om veel te leren en ervaring op te doen. Ties speelde met Ruben Jille en Andy Buijk en ik (Brian). In de singels hadden wij Joran Kweekel, Robin Mesman en Gijs Duijs. Zoals al in de verwachting lag verloren wij deze wedstrijd. Dinsdagmiddag stond China op het programma. En hoe vet is het eigenlijk, dat wij mochten spelen tegen spelers, die wij normaal alleen op YouTube zien. Natuurlijk hopen wij in de toekomst vaker te mogen spelen tegen deze toppers. Ook de wedstrijd tegen China werd verloren. 

Alles was top geregeld met een strakke planning. Je werd opgehaald uit de warming-up hal, als je bijna moest spelen. Dat was, omdat je dan klaar moest staan om omgeroepen te worden en vanwege het een tv-baan was. Dat werd uitgezonden op BWF op YouTube. 

 Woensdagavond mochten wij onze laatste poulewedstrijd tegen Tahiti spelen en nu waren de rollen omgedraaid en keken die spelers tegen ons op. Dat voelde wel vet en zij wilde dan ook heel graag onze shirts hebben. Dus hebben aantal spelers waaronder ik onze “natte shirts” gegeven en onze shirts zijn dus ondertussen in Tahiti. Zowel Ties en ik hebben onze dubbel gewonnen en ook de totale wedstrijd werd winnend afgesloten.  

Donderdagochtend zijn wij weer richting Nederland vertrokken en het gevoel dat overbleef was vooral trots dat wij voor Nederland mochten uitkomen. Wij hebben van dit toernooi ontzettend veel geleerd en weten vooral dat wij nog heel veel trainingsuren voor de boeg hebben, willen wij ons kunnen gaan meten met deze toppers.