Het moet begin jaren ’80 geweest zijn (1984/85) dat Guus ongeveer gelijktijdig met “ons” lid werd van Duinwijck. Woensdag werd onze avond, waarop we lange tijd op baan 1 (oude hal) het shuttletje recreatief lieten vliegen. Een aantal jaren ook in de nacompetitie. Uit van Almere tot Mijdrecht vaak ’s avonds per auto en thuis zondags in onze eigen hal. Altijd een gezellige boel, met name na afloop van elke wedstrijd een lekker koud biertje.
Bij ons jaarlijkse Baan1 etentje was Guus ook altijd aanwezig. Een uitermate ontspannen Guus, die met alle soorten biertjes graag kennis maakte. Hij was echt een liefhebber. Met de fiets naar de stad ging goed maar terug naar huis fietste hij vaak onder begeleiding.
In de jaren ’90 vond een trieste gebeurtenis plaats in het leven van Guus en zijn twee kinderen, toen zijn echtgenote Ineke na een kort ziekbed overleed.
Badminton was niet alleen voor Guus maar ook voor ons een “uitje”. De nazit in de kantine was daar zeker onderdeel van. Een drankje en een hapje gingen er altijd wel in. En verhalen genoeg, ook van Guus, leraar in het voortgezet onderwijs, die lange tijd in de Bijlmer werkte. Daar heeft hij nog jarenlang met collega’s op vrijdagavond gebadmintond en uiteraard gepimpeld.

Guus had een grote liefde voor varen, de Watersport beoefende hij al voordat wij hem leerden kennen. Het was heel gezellig om met zijn schip ”Pocha” (voormalige boot van de kustwacht) een tocht door Haarlem te maken. Met hapjes en drankjes die wij daarbij verzorgden. We voeren, dat kon toen nog, op goedkope rode diesel, waarmee hij zijn grote tank in België vulde.

De laatste jaren werkte hij op het Sterrencollege, de school naast onze hal. Een paar jaar geleden ging hij met pensioen. Een belasting meevaller bracht hem ertoe ons, toen hij AOW gerechtigd werd, na afloop in de kantine (als we compleet waren) op bitterballen te trakteren. Dat eindigde helaas toen de kantine op slot ging en we geen gezellige nazit meer konden hebben.

Na zijn pensionering werd hij ook opa. Zijn dochter woonde om de hoek, waardoor hij betrokken werd in een vaste “dienstregeling” als oppas opa. Bij zijn afscheid werd verteld, dat hij ontzettend leuk met zijn kleinkids omging. Hij genoot daar zichtbaar van.
Ook was Guus de laatste tijd nog volop met zijn schip bezig. Kort geleden had hij met zijn goede vriend Rob (school kameraad en voormalig Duinwijck lid) een dieselkachel geplaatst. Hij vertelde ons vol trots dat deze inmiddels ook goed werkte.

Dat was op één van de laatste avonden dat we, gedwongen door de corona pandemie, met elkaar singletjes moesten spelen. Het ging Guus de laatste tijd steeds moeizamer af in die singles. Maar toch was hij er steeds weer bij.
Tot die laatste woensdagavond. Hij werd tijdens een partijtje plotseling duizelig. Op ons aandringen is hij toen even gaan zitten om bij te komen. Maar al snel wilde hij weer verder spelen en maakten we de partij verder af.
Bij het verlaten van de hal riepen we elkaar zoals gebruikelijk toe: tot volgende week!
De volgende ochtend is hij overleden.
Wij denken met plezier terug aan de tijd die we met Guus hebben gespeeld.
Een aardige en rustige vent met een brede kennis, met humor en ook altijd in voor een geintje.
Met elkaar hebben we afgesproken om Guus te blijven gedenken.
Als de lockdown voorbij is en de kantine weer open gaat blijven we daarom zijn bitterballen traditie voortzetten. Met een eerste bal, die we van enige hoogte in de mosterd laten ploffen. Zoals we dat ook met Guus deden…

Henk, Nora en Bert