Tekst door Rob Ridder

Ter nagedachtenis

Piet Hoogendoorn

Het moet zeker 45 jaar zijn als het niet langer is dat ik de familie Hoogendoorn ken. Eerst via Simone als speelster bij de concurrent van Badmintonclub Duinwijck, later als zeer betrokken leden van de club. Zo actief zelfs, dat Piet per 1 maart 1977 als ad-interim bestuurder het voorzitterschap van de club aanvaardde, gevolgd door een officiële benoeming in dat zelfde jaar. 4 jaar heeft zijn voorzitterschap geduurd. Op 25 mei 1978 werd Piet benoemd als secretaris van Stichting Badmintonhall Duinwijck, een functie die hij bleef vervullen tot 14 februari 2006, waarbij hij meldde dat het tijd werd voor verjonging.

In die jaren heb ik Piet als bestuurder intensief meegemaakt en vanwege die verbondenheid, en de vriendschap die we al jaren hadden met zijn dochter Simone en Willem Karel, groeide de vriendschap met de hele familie Hoogendoorn, hetgeen resulteerde in een aantal skivakanties waaraan we samen veel plezier beleefden.

Piet was speciaal. Speciaal als bestuurder met specifieke kwaliteiten. Piet was de man van hoor en wederhoor. Ik kan dat niet duidelijker maken dan met het volgende voorbeeld: Beginjaren 80 trad ik eveneens toe tot het toen nogal elitair uitstralende Stichtingsbestuur. Ik was niet gewend dat vergaderingen een soort van een monoloog waren van de voorzitter. Voor vragen stellen of voorstellen doen was geen ruimte. Als jonge kerel had ik het moeilijk, want wilde zeker mijn ei kwijt, vragen stellen , verbeterpunten aangeven. Op dat moment had ik aan Piet, de secretaris van de Stichting, een enorme steun: “laat Rob toch zijn verhaal eens doen voorzitter Verhoef. Laten we eens horen wat hij te vertellen heeft”.  Hoor en wederhoor werd wellicht niet begrepen toen hij nog als voorzitter optrad van de club, maar in zijn Stichtingsjaren kreeg Piet veel zaken geregeld. En vaak geritseld, want Piet wilde zeker geen onnodig geld uitgeven. Ik hoor hem nog zeggen tijdens de vele vergaderingen: weten we het zeker? Kunnen we de investering behappen, zijn er geen andere oplossingen? Altijd met de insteek om iedereen zijn visie te laten geven over bepaalde onderwerpen.

Piet was voorzitter toen de club in hoogtijdagen verkeerde. Kampioenschappen werden aaneengeregen, jaar na jaar. In die jaren was deelname van meer dan 400 Duinwijckers aan het jaarlijks terugkerende onderlinge toernooi heel gewoon.

Piet was speciaal. Speciaal als het gaat om gastvrijheid. Het was volgens mij tijdens een van de bestuursvergaderingen van de club, dat het idee geopperd werd om een BBQ avondje voor de vrijwilligers te organiseren. En waar doe je zoiets voor de vele vrijwilligers van zo’n grote club: precies in de achtertuin van de familie Hoogendoorn. Zo af en toe komen we de foto’s van die mooie tijden nog eens langs als Marjan en ik weer eens door de fotoboeken bladeren.

Ook ver na zijn terugtreden bleef Piet met belangstelling het Stichtingswerk volgen. Zeker toen de nieuwe hal in zicht kwam. Maar ook toen bleef de vraag komen: “Rob weten jullie het zeker, kunnen jullie het financieel aan”?

De laatste jaren van zijn leven sukkelde hij met zijn gezondheid. Op 29 juni overleed hij op 87 jarige leeftijd.

Veel sterkte voor de familie gewenst de komende tijd.

Rob Ridder