Zondag 20 november stond Almere 9 — Duinwijck 7 voor ons op de planning. Weer lekker een halve dag in een sporthal hangen, ondanks het prachtige weer. Waarom half Nederland toch de overstap maakt naar padel; het is ons een raadsel.

Om 11:45 stipt stond Señor Terol op de stoep om Krijn op te pikken, waarna invalster Demy aan de beurt was. Die had de dag ervoor nog drie partijen gespeeld, maar een extra reden om huiswerk even naast je neer te leggen laat je natuurlijk nooit liggen. Het rook wat muf in de auto, maar in de drie kwartier richting Almere werd duidelijk waarom; André’s badkamer wordt verbouwd, dus die kan tijdelijk niet douchen thuis. Komen de vele rondslingerende mondneusmaskers toch nog van pas. Sandra reed rechtstreeks, en ook Michael had weer eens een avondje doorgehaald in een wildvreemde stad, dus die was ook niet in de buurt om mee te carpoolen. Klimaatverandering, here we come!

Om 12:35 zat een drietal aan de koffie in een sportkantine die wél gewoon open is; de Impact Boulderhal naast Sporthal Raggers vaart vast en zeker wel bij de aanhoudende disfunctionele driehoeksverhouding tussen Almeerse badmintonvereniging, beheerstichting en eigenaarsstichting. Volwassenen hebben nog een hoop te leren, maar dat terzijde.

Bij de ingang—die alleen een ingang voor Mensen met Macht bleek—stond Sandra inmiddels te verkleumen in een hagelbui. Na een telefoontje met de rest van het team werd de werkelijke ingang naar de sfeerloze en koude badmintonhal gelukkig gevonden. Nog even snel een boterhammetje in onze hoofden duwen en we konden aan de bak.

Na 6 speelronden in de 4e divisie stond Almere 9 onderaan. Wij van Duinwijck 7 stonden op een veilige 3e plek. Niet echt ambities om kampioen te worden; dat gevecht laten we over aan Meershuttle en Conquesto. Doel voor ons is heelhuids en handhavend dit seizoen doorkomen, wat redelijk lijkt te gaan lukken.

André bleek de dag ervoor iets te zwaar getild te hebben en was door z’n rug gegaan. Michael heeft daar overigens de laatste weken ook soms last van, hoewel de oorzaak volgens de rest van het team op een geheel ander vlak ligt. Na even inspelen om baangevoel op te slurpen en verder rugletsel te voorkomen bleek alles gelukkig in de haak en konden we beginnen aan de herendubbel; een spannende driesetter met helaas een 22-20 verlies in de laatste set.

De damesdubbel werd tegelijk gespeeld en jammer genoeg ruim in 2 sets verloren. Sandra was dan ook gewoon ziek. Of eigenlijk “niet 100% fit”, in haar eigen woorden. Grote kans dat ze thuis was gebleven als we genoeg dames hadden gehad, dus petje af dat ze er gewoon bij was.

Sandra’s single moeten we dan ook maar snel vergeten. Vandaar ook geen idee wat de uitslag was.

Krijn was in zijn single inmiddels bezig met de voorbereiding van een driesetter, maar helaas stak de tegenstander daar op het laatste moment een stokje voor. Met 20-22 verloor hij net de kans, waar beide spelers even om moesten slikken. Tussenstand dus 3-1.

Michael won zijn eerste set met 20-22, na en ondanks een reeks sublieme korte ballen het net in. De tweede set werd ook gewoon zakelijk en vakkundig binnengehaald, wat ons op 3-2 bracht. Dat nachtelijke broodje shoarma moet hij misschien nog maar eens herhalen, zo net voor een wedstrijd.

Demy had het ondertussen zwaar in haar single. De eerste set verloor ze, en aan het begin van de tweede set werd de boel onderbroken door een lange pauze. Haar tegenstander leek aan dextrodeprivatie te lijden, wat je ook niet even op kunt lossen met een dichte kantine. Later bleek het toch aan iets anders te liggen, en werd de partij opgegeven door Almere. Dit had ook gevolgen voor de mixen, waarvan er nu nog maar één te spelen was. Tussenstand opeens dus 3-4!

Sandra en Michael mochten aantreden voor de enige mix. Sandra zat er niet helemaal lekker in, maar herpakte zich goed. De eerst set werd gewonnen met 19-21 en de tweede set werd de gehele tijd met ruime voorsprong voor ons afgewerkt. Door het grote verschil aan ervaring tussen oranje en geel betekende het uiteindelijk een ontknoping van 14-21, waarmee de eindstand op 3-5 kwam. Ietwat vertekend, en niet heel chiq, maar we doen het er maar mee. Helaas voor André betekende het deze week maar 1 partij.

En dan de grote vraag natuurlijk: was dit voor ons de laatste wedstrijd ooit in deze sporthal? De tijd zal het leren, maar er werd stiekem wel een traantje weggepinkt door 20% van het team.

En dan nog zo’n Grote Vraag: doen de douches het wel? Of wordt onenigheid in Almere ook uitgespeeld via de temperatuur en beschikbaarheid van water? Je weet het niet. Gelukkig stroomde er gewoon warm water over de BV Almere-branded badkamertegeltjes en kwam alles toch weer goed. Nog even de onvermijdelijke stichtings-bestuur-wandaden en nieuwe-hal-roddels besproken in de kleedkamer, en toen door de regen richting de Biergarten van de boulderhal, waar de warme chocolademelk en nacho’s goed naar binnen gingen.

Bedankt Demy voor het invallen, en Sandra natuurlijk voor de teamspirit! De collectieve brokken in de keel waren niet te zuinig.

Geschreven door: Krijn Hoetmer