Fotocollage van foto’s van Arthur van der Velde: arthurvandervelde.nl

Op niet mis te verstane wijze werd Almere met 5-1 verslagen in de sfeervolle Maaspoort in Den Bosch.

Qua planning was het weer onaangenaam spannend of alle spelers aanwezig konden zijn. Toeleven naar een finale wordt beide clubs zo wel erg lastig gemaakt. BNL zou er goed aan doen om de halve finale-weekenden en het finaleweekend vrij van andere evenementen te plannen en de bondscoach opdracht te geven niemand uit te sturen in die weken. Deelname van vier spelers van Duinwijck en drie van Almere was vooraf niet in beton gegoten. Raar, als je bedenkt dat je het hele seizoen juist naar die finale toewerkt. Ook qua support misten we door de volgeplande agenda een deel van onze jeugd, die een JM in Hoorn afwerkten.

Maar eind goed, al goed: iedereen was er en dus kwamen beide teams op volle oorlogssterkte het veld in. Het voorstellen en de presentatie van de teams verloopt inmiddels aardig gelikt en je kon zien dat de ambiance de spelers van Duinwijck erg beviel. Ruud Bosch en Jacco Arends mochten aantreden tegen Dave Khodabux en Jelle Maas. De wind in de hal speelde beide duo’s af en toe parten, maar de Duinwijckmannen stonden in beide games eigenlijk continu aan de goede kant van de score. Hoogtepunt voor deze toeschouwer was de laag genomen backhand van Ruud, die dacht dat de shuttle uitwaaide, maar hem voor de zekerheid nog maar even cross aan de overkant op de grond sloeg. Jacco lijkt nooit druk te voelen en domineerde menige rally met zijn snelle voetenwerk en knappe verplaatsingen van de rally. Met 21-15 en 21-14 winst besloten zij de partij.

Op de andere baan waren Debora Jille en Selena Piek toen al klaar met hun dubbelpartij tegen Ilse Vaessen en Cheryl Seinen. Je zou zeggen dat Cheryl het spel van Selena intussen goed kent en er raad mee zou weten, maar de partij verliep erg eenzijdig. Selena domineerde de rally en Debora ging moeiteloos mee in het niveau. De overwinning kwam geen moment in gevaar en werd uiteindelijk met 21-10 21-11 binnengetikt. Met een 2-0 voorsprong begon het Duinwijckpubliek er in te geloven.

Jordy Hilbink speelde de eerste herensingle tegen Aram Mahmoud. Deze sympathieke Syriër wekte als eerste Almeerder echt de indruk te geloven in een overwinning. Jordy had 2 gamepoints om de eerste set binnen te halen, maar maakte twee tamelijk simpele fouten, waardoor hij Aram weer in de partij hielp. Die maakte dankbaar gebruik van deze kans en won de set. Jordy was in de tweede set de betere, maar in de derde nam Aram naarmate het eind in zicht kwam meer initiatief. Met 22-20, 15-21 en 21-15 kon hij de handen in de lucht steken.

Akvile Stapusaityte kwam met een singlescore van 16-0 dit seizoen naar de finale. Als we daar de statistieken van de afgelopen seizoenen bij nemen, komen we zelfs aan 66 opeenvolgende overwinningen, een ongekende reeks. Haar laatste nederlaag in de Eredivisie dateert van december 2013, dus hadden de fans er vertrouwen in dat dit een punt zou opleveren. Tegenstandster Madouc Linders boekt duidelijk progressie, maar kan Akvile nog niet bedreigen. Met 21-14 en 21-12 werd zij aan de kant geschoven, onder toeziend oog van mama Stapusaityte. Met de 3-1 tussenstand begon het rekenen op de tribune, waar het vierde punt vandaan zou kunnen komen. De komende twee partijen konden immers op papier alle kanten op.

Jerry Natenstedt kreeg verrassend te maken met oudgediende Tim Vaessen aan de overkant van het net. Jerry heeft in het verleden wel moeilijk partijen gespeeld tegen hem, maar leek deze keer duidelijk de baas. Hij domineerde de rallys, al is dat ook iets dat Tim makkelijk toestaat. Jerry was echter scherp tot het einde en kon zijn handen in de lucht steken voor het vierde punt. 21-14, 21-18.

Vrijwel parallel stond Debora een puike single af te werken tegen de eerste Almere-dame Manon Sibbald. De supporters kwamen daardoor ogen en handen te kort om beide Duinwijckers te bekijken en aan te moedigen. Debora leek geen last van druk te hebben, sterker nog: alleen maar op te leven van het spelen in de spotlights. Met 21-16 en 21-17 sloeg zij het beslissende punt binnen, waarna het hele team de baan bestormde om de titel te gaan vieren.

25 Titels, ongekend in het Nederlandse clubbadminton. Dat was 24 ook al, maar deze titel maakt het een nog mooier getal en prachtig symbolisch om nog 1 keer in de oude, vertrouwde Duinwijckhal feest te kunnen hebben. De doelstelling is van meet af aan duidelijk door bestuur en TC geformuleerd en gecommuniceerd en dat spelers en coaches het dan uiteindelijk voor elkaar krijgen, verdient niets dan lof. Het feestje na afloop zal ons nog lang heugen, al is het maar omdat het zo mooi is om te zien dat zowel de oude als jonge garde evenveel kunnen genieten van een kampioenschap, zelfs al is het de vijfentwintigste. Op de nieuwe shirts volgend jaar een halve ster erbij, go Duinwijck!