Ieder bedrijf en sportvereniging heeft er wel een aantal rondlopen. Je kent ze wel: de man achter de schermen. Zo’n niet lullen-maar-poetsen type. In bezit van de nodige dosis chagrijn, maar niets laten liggen wat een ander laat liggen.
Hans de Ridder, lid van het bestuur van Stichting Badmintonhall Duinwijck, lid-van-verdienste van Badmintonclub Duinwijck en meer dan 40 jaar enthousiast badmintonspeler bij de club was zo’n man achter de schermen. De beschrijving van man achter de schermen paste Hans als geen ander, behalve dan dat Hans absoluut geen chagrijnig type was. Altijd in voor een bakkie koffie of een wijntje tijdens het kijken naar team 1.

Hans was een multitalent. Ik memoreer hier zijn eerste en enige internationale optreden voor Duinwijck in Angers, midden Frankrijk, in mei 1997. Het betrof een culturele uitwisseling tussen de steden Angers, Haarlem en Osnabrück. Veel later was hij er apentrots op dat hij chauffeur, begeleider en hulpcoach was bij een jeugdteam dat naar Olve afreisde.

Enige vorm van koppigheid kon je Hans niet ontzeggen. Een van de voorbeelden daarvan was een wedstrijd tussen zijn team en Velsen. Hans speelde een enkelspel. Er gebeurde wat op het veld en er ontstond onenigheid, waarop de Velsenaar riep: “het is ook altijd wat met Duinwijck”, waarop Hans antwoordde: “Oh, wil je winnen? Dan bij deze gefeliciteerd” en hij liep van het veld af. Hij was door zijn medeteamgenoten niet meer te bewegen om weer het veld op te gaan.

Het grootste talent van Hans kwam echter tot uiting in de vorm van klussen en het leveren van vrijwilligerswerk. In de beginjaren van zijn actieve spelen werden Jan en Ria medebespelers op hun recreantenbaan. Daaruit ontstond een hechte vriendschap, en een tandem dat zich ging inzetten voor allerlei klusjes in de oude Duinwijckhal.
De voordeuren van de oude Duinwijckhal waren al eens vernieuwd, maar klaarblijkelijk waren de deuren van waaibomenhout gemaakt, want Jan en Hans moesten regelmatig die deuren repareren. Op gegeven moment zaten er zoveel bouten en moeren in, dat er geen ‘vlees’ meer in de profielen van de deuren zat. Een van de opvallendste momenten van dit duo was het moment dat het licht letterlijk uitviel tijdens een van de laatste Dutch Junior toernooien in de oude Duinwijckhal. Omdat Hans bij zijn oude werkgever de BAM heel veel elektricien klussen had gedaan, vond hij het wel handig om met een waterpomptang wat leidingen om te zetten, zonder dat de hoofdschakelaar werd uitgedaan. Dat werd Jan te gortig zodat er wat extra gereedschap geleend werd van een kennis. Later is de groepenkast volledig vernieuwd door het tandem.

Naast het werk als ‘klussenman’ was Hans ook niet te beroerd om allerlei vrijwilligerswerk te doen voor de club. Het helpen bij de Dutch Junior was zijn lust en zijn leven. Of het nu was om de spelersbus te besturen of op te treden als shuttlebeheerder. Het maakte hem niet uit.
Daarnaast wilde hij geen thuiswedstrijd van Duinwijck 1 missen. Gezellig naar wedstrijden kijken en een praatje maken met iedereen. Het was niet meer dan terecht dat Hans tot lid-van verdienste werd benoemd tijdens de Algemene Ledenvergadering van 2020.

Omdat de oude Duinwijckhal behoorlijk aan onderhoud onderhevig was, en we wisten dat Hans veel van gebouwen wist vanuit zijn professie, werd Hans in 2009 gevraagd toe te treden tot het bestuur van de Stichting. Hans was geen bestuurder pur sang, maar had een uitstekende inbreng voor het agendapunt “Onderhoud”, dat bijna vanzelfsprekend een terugkerend agendapunt was.
Het voert te ver om alle klussen op te noemen die hij als bestuurder / vrijwilliger heeft opgepakt, maar twee zaken dienen hier wel gememoreerd te worden, omdat de inbreng van Hans hierin zo cruciaal bleek te zijn. Ten eerste de situatie van de hoofdtribune op de eerste verdieping van DeGiro-hal. In eerste instantie was een tribune getekend met 500 zitplaatsen. Dit bleek zeer ruim bemeten en het project ging voor de zoveelste keer door een bezuinigingsronde heen. De tribune was punt van aandacht, en op voordracht van Hans werd besloten een tribune te plaatsen zoals hij er nu bijstaat. De bergruimte onder de tribune was ook een idee van hem. Er is door vrijwilligers meer dan 500 m internetkabel getrokken in het gebouw. Zonder Hans was dat niet gelukt, omdat hij precies wist hoe de kabelgoten liepen.
De laatste klus van Hans in DeGiro-hal is slechts 3 weken geleden. Er moest nog een extra internetkabel getrokken worden van de bar naar de technische ruimte op de begane grond. 25 meter kabel, waarin hij het doortrekken van de kabel coördineerde.

Het is onwerkelijk dat hij er niet meer is. Hij had last van een chronische ziekte sinds een aantal jaren, maar dat leek hem nauwelijks te deren. Hij stond fit in het leven, en het was eigenlijk het wachten op de terugkeer van Hans op de badmintonbaan. Eerst moest ‘die pijn in zijn knie’ maar eens opgelost worden, dan zou hij zeker weer gaan spelen.

Het is er niet van gekomen.
Een ontzettend lieve man met een heel groot Duinwijckhart is op 20 december 2020 heengegaan.

Rob Ridder